ایرنا: سخنگوی وزارت امورخارجه درواکنش به اظهارات رئیس جمهور آذربایجان درباره حادثه حمله به سفارت آن کشوردرتهران گفت: بهتراست ازهرگونه پیش داوری، سیاسی سازی وتبلیغاتی کردن موضوع اجتناب شود. ناصر کنعانی همچنین افزود: طرح رسانه‌ای تفسیرهای غیرحقوقی ازاین حادثه، اقدامی سازنده درمسیرپیگیری حقوقی و قضایی پرونده نیست. سخنگوی وزارت امور خارجه ادامه داد: همانطور که بارها توسط مسؤلان ذیربط جمهوری اسلامی ایران تاکید شد پرونده در حال طی مراحل قانونی خود است و آنچه اطلاع رسانی شد، براساس اظهارات صریح ضارب است و طبیعتاً همه ابعاد این رخداد تلخ در حال بررسی و رسیدگی دقیق و کارشناسانه است. کنعانی ادامه داد: همانگونه که در پیام‌های دیپلماتیک و تماس‌های مقامات ارشد سیاسی و قضایی دو کشور بیان شد که جمهوری اسلامی ایران آماده است تا نتایج تحقیقات را در اختیار طرف آذربایجانی قرار دهد.

ایسنا: معاون اول رئیس‌جمهور مصوبه هیات وزیران با عنوان «آیین نامه حمایت از نخبگان غیرایرانی» را که بنا به پیشنهاد معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش بنیان ریاست جمهوری به تصویب رسیده است را ابلاغ کرد.
براساس این مصوبه، به منظور بهره مندی از دانش و تخصص نخبگان غیر ایرانی که در راستای آرمان‌های نظام مقدس جمهوری اسلامی و تأمین منافع ملی خدمات و اقدامات شایانی انجام داده یا می‌دهند، در صورت دارا بودن شرایط نخبگی از امتیازات شهروندی به استثنای تابعیت و تصدی مناصب مذکور در ماده (۹۸۲) قانون مدنی برخوردار می‌شوند.
آیین نامه حمایت از نخبگان غیرایرانی در جلسه ۲۵ دی ماه ۱۴۰۱ هیات وزیران به پیشنهاد معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش بنیان ریاست جمهوری و به استناد اصل ۱۳۸ قانون اساسی به تصویب رسید.
 

 یک سال از آغاز جنگ اوکراین می‌گذرد و در این مدت، این بحرانِ بین‌المللی، فراز و فرودهای مختلفی را از سر گذرانده است. در این چهارچوب، مسائلی مختلفی نظیر فتح سریعِ و چندروزه خاک اوکراین توسط ارتش روسیه و همچنین احتمال وقوع جنگ اتمی میان قدرت‌های جهانی و حتی امکان اوج گیری جنگ جهانی سوم با محوریت جنگ اوکراین هم مطرح شده است. البته که سیلی از کنشگران و دولت‌های مختلف در عرصه بین المللی نیز به واسطه جنگ اوکراین و جبهه بندی‌های ایجاد شده در فضای بین‌المللی بر اثر آن، رو در روی یکدیگر قرار گرفته‌اند و اینطور به نظر می‌رسد که بحق بایستی جنگ اوکراین را یک نقطه عطف قابل توجه در چهارچوب مناسبات و معادلات بین المللی به حساب آورد. با این همه، وقوع یک تحول مرموز در روزهای اخیر در میدان‌های جنگ اوکراین، بسیاری را به نگرانی واداشته است. در این راستا، به تازگی مقالم های ارشد نظامی روسیه و البته فرماندار موقت جمهوری خلق دونتسک، از استفاده ارتش اوکراین از تسلیحات شیمیایی خبر داده‌اند. مقام‌های مذکور اعلام کرده‌اند که اوکراینی‌ها با استفاده از پهپادهای خود از نوعی عامل شیمیایی استفاده می‌کنند که تا حد زیادی سربازان روسی را بیمار و خسته می‌کند و با علایم فیزیکی مختلفی نیز برای آن‌ها همراه است. در این راستا، روس‌ها و متحدان آن‌ها در خاک اوکراین تاکید کرده‌اند که تحقیقات لازم در این زمینه را نیز در دستورکار دارند. از این منظر، اگر این مساله صحت داشته باشد، با توجه به حملات موشکی اخیر اوکراینی‌ها به مواضعی در خاک روسیه و البته طرح گمانه زنی‌های مختلف در مورد سرازیر شدن سیلی از تسلیحات غربی به اوکراین که از جمله آن‌ها به ارسال جنگنده‌های اف 16 از طریق دولت‌های ثالث (و نه از جانب خودِ دولت آمریکا به عنوان تولیدکننده جنگنده‌های مذکور) به اوکرانی اشاره کرد، بایستی انتظار تشدید تنش‌ها و حتی احتمال از کنترل خارج شدن درگیری‌ها و بحران‌ها در قالب جنگ اوکراین را در ادامه راه داشت. این مساله به ویژه با توجه به واکنش‌های شدید روسیه می‌تواند ابعاد به مراتب جدی‌تری را نیز به خود بگیرد. تردیدی نیست که استفاده اوکراین از تسلیحات ممنوعه و همچنین جنگنده‌های پیشرفته اف 16 آمریکایی در قالب جنگ با روسیه (و در عین حال استفاده از موشک‌ها و دیگر تسلیحات پیشرفته غربی)، می‌تواند ضربات سنگینی را به طرف روسی وارد آورد و این موضوع خود پیامدهای سیاسی منفی را برای دولت روسیه و به ویژه شخص رئیس جمهور این کشور «ولادیمیر پوتین» به همراه خواهد داشت. مساله ای که در صورت تحقق هیچ راهی را برای پوتین و مقام‌های ارشد نظامی روسیه جز نشان دادن واکنش‌های شدیدتر باقی نمی‌گذارد و همین مساله می‌تواند کلاف سردرگم جنگ اوکراین را پیچیده‌تر نیز کند. البته که در این میان نباید فراموش کرد که راهبرد اصلی دولت بایدن در مورد جنگ اوکراین، فرسایشی شدن آن و حفظ وضع موجود است. راهبردی که در کلیت خود سعی دارد روسیه را به تدریج در باتلاق اوکراین گرفتار و گرفتارتر کند و تا جای ممکن این کشور و شخص پوتین و طیف سیاسی همراه با آن را نیز با نارضایتی‌های فزاینده داخلی مواجه سازد. توجه به این موضوع سبب می‌شود کفه احتیاط آمریکا و البته القای این مساله به طرف اوکراینی در قالب جنگ با روسیه، بر کفه تحریکِ اقدامات بی تدبیر و متهورانه از سوی آن‌ها سنگینی کند. با این حال، آنچه در این رابطه مهم است این نکته می‌باشد که بحران‌های بین المللی نظیر جنگ اوکراین که در آن شمار قابل توجهی از کنشگران بین‌المللی فعال هسستند، هر لحظه می‌توانند از کنترل خارج شوند و فجایعی گسترده را خلق کنند. جهان باید با تمام وجود نسبت به رخداد این سناریوی وحشتناک مراقبت و احتیاط داشته باشد.

 

علاوه بر بحران موشکی کوبا (۱۹۶۲)، آمریکایی‌ها دو بار در هفتم دسامبر ۱۹۴۱ (حمله به پرل هاربر) و یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ (حملات ۱۱ سپتامبر) نشان دادند که وقتی مورد تهدید و یا حمله‌ای غافلگیرکننده‌ای قرار گیرند، از جنگ اِبائی ندارند، حتی اگر جنگی جهانی باشد یا طولانی‌ترین (جنگ افغانستان) و پرهزینه‌ترین (جنگ عراق) جنگ تاریخ ایالات‌متحده. حال چرا این بار در جریان کشف یک بالن ۶۰ متری چینی توسط یک شهروند و نه ارتش و قوای پدافند هوائی چنین نشد؟ و چرا به محض شناسائی و به رغم امکان تجسس بیشتر، بالن چینی بلافاصله منهدم نشد؟
اگر بخواهیم مشعلی از گذشته را چراغ راه پیش رو کنیم، می‌بینیم که پیش از وقایع اخیر، آخرین باری که ضعف پدافندی و خلأ قدرت ایالات‌متحده در آسمان خود هویدا شد، حوادث بهت‌آور ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ اتفاق افتادند، شبکه تروریستی القاعده و مریدان بن‌لادن به سادگی نشان دادند آمریکای دلخوش به امنیت ذاتی و حصار آبی دو اقیانوس بزرگ و داشتن دو همسایه سربه‌راه در شمال و جنوب، چقدر در ضعف ناشی از خوش‌خیالی خود غرق شده است. وقتی در ۱۱ سپتامبر، به استثنای یک مورد، هواپیماهای سرقت‌شده یک به یک به اهداف تعیین، شده اصابت می‌کردند، ارتش آمریکا در اوج سردرگمی و بی‌عملی نظاره‌گر بود و حتی توان تأمین امنیت ایرفورس وان (هواپیمای ویژه ریاست‌جمهوری آمریکا) را هم نداشت.
گرچه نیروی هوایی و دریایی آمریکا دارای ذخایر گسترده و متنوعی از هواگردهای تجسس و شناسائی، بمب‌افکن و شکاری بوده و علاوه بر پایگاه‌های بزرگ و کوچک ماوراء بحار دارای بزرگ‌ترین ناوگان ناوهای هواپیمابر بوده، و یکی از مهم‌ترین صادرکنندگان سامانه‌های پدافندی و دفاع ضد هوائی بوده و است، اما در ۱۱ سپتامبر نتوانست به طور مؤثری از آسمان و شهروندان خود دفاع کند. شاید دم دستی‌ترین دلیل چنین باشد که ایالات‌متحده بیش از اندازه به امنیت ذاتی ناشی از موقعیت جغرافیایی خود دلخوش است و بیش از حد در نقش ابرقدرتی خود فرو رفته است.
اما اگر در الگوی حکمرانی دولت بایدن – هریس دقیق شویم، به الگوئی از واسپاری در بیرون و تمرکز در درون می‌رسیم، ایالات متحده از تجارب رؤسای جمهور پیشین درس گرفته و تلاش دارد به جای ورود مستقیم یا نیابتی به تنش‌های ریز و درشت در جهان، در مقایسه با دهه‌های قبل، بخش بیشتری از منابع خود را صرف نوسازی زیرساخت‌ها و رقابتی کردن صنایع و فنآوری‌های آینده کند و به طور موردی انجام امور را به شرکا و متحدین محلی واسپارد و خود صرفاً به رهبری و پشتیبانی در موارد ضروری بسنده کند. می‌بینیم که حتی مهم‌ترین اولویت آمریکای امروز یعنی پرونده دریای چین جنوبی و مهار چین هم تا حد قابل توجهی به ژاپن، کره جنوبی، استرالیا، فیلیپین و بریتانیا واگذار شده و آمریکا تلاش دارد با رهبری خود تسلیحات، پایگاه‌ها و هماهنگی‌های لازم را مهیا سازد و البته با حضور پررنگ خود پیامی واضح به چین بدهد. اوضاع در پرونده اوکراین هم به همین منوال است و اعضای اروپایی ناتو در حال ایفای نقش ویژه خود در جبهه اروپای شرقی هستند. پرونده خاورمیانه هم دیگر اهمیت سابق را ندارد و رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی (هرچند که تلاش دارد نقش مستقل‌تری ایفا کند) دو شریک اصلی واشینگتن در این منطقه پرآشوب هستند و حضور سنتکام هم به سمت و سوی بهره‌گیری از پهپادها و نمونه‌های شناورشان (شهپادها)، اسکن و پردازش ماهواره‌ای و در موارد ضروری انتقال پیام از طریق رزمایش‌های مشترک می‌رود و باقی امور به متحدان و شرکای محلی وانهاده می‌شود.
به همین سبب است که آمریکا واکنش مستقیم و تندی نسبت به چین ابراز نمی‌کند، و با حوصله و انتخاب زمان مناسب، پاسخی هم‌سطح و نه لزوماً مشابه به این اقدام خواهد داد. پاسخی که همچون مورد بالن چینی، بیش از آنکه یک پاسخ دم دستی باشد، شبیه یک معما خواهد بود.
بی‌شک دولت بایدن علاقه‌ای به آغاز یک جنگ سرد علنی و مشابه عصر شوروی ندارد و نمی‌تواند چین را به خاطر این اقدام مبهم، به طور جدی بازخواست کند. چین تأکید دارد این بالن با کارکرد مطالعات اقلیمی و هواشناسی بوده و از مسیر تعریف‌شده خارج شده و پیش از این هم شاهد حضور بالن‌های آمریکائی در قلمروی خود بوده است. نباید فراموش کرد که بالن‌ها را می‌توان به سادگی با ابزارهای مختلف علمی و تجسسی تجهیز کرد، اما آن‌ها عموماً به خوبی دیگر هواگردها قابل کنترل نیستند، البته امریکا ادعا می‌کند که بالن چینی دارای تجهیزاتی برای تغییر مسیر بوده است.در نهایت دیپلمات‌های آمریکایی و چینی دور یک میز خواهند نشست و اجازه نخواهند داد در پرونده بالن ساقط شده، سطح تنش بیش از این افزایش یابد، چرا که ریختن بنزین بر آتش اختلافات پکن و واشینگتن ترسناک‌تر از هجوم بیگانگان خواهد بود و دیدن جنگی بزرگ بین دو کشور، عجیب‌تر از دیدن یوفو بر فراز شهرهاست.
منبع: دیپلماسی ایرانی
 

پس از فوت مهسا امینی و شکل گیری پدیده اعتراضات، رقبای بین‌المللی ایران چه در بُعد منطقه‌ای و چه مخصوصاً در عرصه بین المللی (به ویژه کشورهای غربی)، از فضای ایجاد شده جدید نهایت استفاده را انجام دادند و سعی داشته و دارند که موجی از اقدامات و سیاست‌های ضدایرانی را در فضایی که سیاست‌های مذکور از پذیرش بین المللی نیز برخوردار است، به پیش برند و از این طریق، نظام سیاسی کشورمان را تضعیف کنند. به گزارش فرارو، تاکیدات غرب بر مسائلی نظیر کنشگری فعال ایران در جنگ اوکراین و البته ادعاهای مختلف حقوق بشری علیه تهران نیز عملاً جو و فضایی خاص را در رابطه با کشورمان در محیط بین‌المللی ایجاد کرده است. درست در همین فضا بوده که طیف گسترده‌ای از شبکه‌های برون مرزی ایران توسط جهان غرب تحریم و از پلتفرم‌های پخش ماهوراه‌ای نظیر یوتل‌ست حذف شده‌اند و یا دولت آمریکا و کشورهای اروپایی از عدم تمایل خود جهت ازسرگیری مذاکرات برجامی خبر می‌دهند. به طور خاص واشینگتن اراده‌ای جدی جهت هدف قراردادن شبکه مراودات اقتصادی منطقه‌ای ایران در کشورهایی نظیر امارات متحده عربی و یا عراق از خود نشان داده است.
البته که قطعنامه اخیر پارلمان اروپایی علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و تلاش آن جهت گنجاندن نام این نهاد در فهرست سازمان‌های تروریستی اتحادیه اروپا هم در همین فضا معنا و مفهوم پیدا می‌کند. با این حال، وقوع یک تحول جدید در روزهای اخیر، عملاً روند فشارها و برنامه‌های غرب جهت تقابل با ایران را وارد مرحله‌ای جدید کرده است. «کنفرانس امنیتی مونیخ» که یکی از مجامع امنیتی شناخته شده جهان است و سالانه توجهات گسترده سیاسی و رسانه‌ای را به خود جلب می‌کند و در آن مقام‌های کشورهای مختلف جهان حضور می‌یابند اعلام کرده که کرسی کشور ایران را به جای نمایندگان رسمی دولت، به جریان اپوزیسیون اختصاص داده می‌شود و ۲ تن از چهره‌های اپوزیسیون ایرانی در آن شرکت می‌کنند. البته که قاعده‌ای مشابه در مورد روسیه نیز برقرار خواهد بود با این حال، طرح این مساله از سوی یک مجمع شناحته شده امنیتی نظیر کنفرانس امنیتی مونیخ، حامل ۳ پیام عمده و محوری است که توجه به آن‌ها به ویژه برای سیاست‌سازان کاملاً ضروری است.
۱. مشروعیت زدایی عینی از نظام سیاسی قانونی ایران
یکی از نخستین پیام‌های اختصاص کرسی ایران به جریان اپوزیسیون در کنفرانس امنیتی مونیخ، معطوف به همان موضوعی است که جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای غربی مدت‌هاست با تمام امکانات خود سعی در عملیاتی سازی آن دارند و این دستورکار چیزی جز مشروعیت‌زدایی از نظام سیاسی ایران نیست.
در واقع، کشورهای غربی همانطور که در مدت اخیر علیه یک نهاد رسمی نظامی ایران یعنی سپاه پاسداران وارد عمل شدند و اتحادیه اروپایی سعی در گنجاندن نام این نهاد در فهرست سازمان‌های تروریستی داشت، اکنون سعی بر آن دارند تا تلاش‌ها جهت مشروعیت زدایی از نظام سیاسی ایران را وارد مرحله‌ای جدید کنند. مرحله‌ای که پیام اصلی آن این است که اساساً نظام سیاسی کنونی ایران نماینده رسمی و مشروع کلیت جامعه ایرانی نیست و در عوض باید یک‌چنین موقعیتی را برای جریان اپوزیسیون کشور مد نظر قرار داد. البته که این اقدام کشورهای غربی علیه ایران حاصل سال‌ها اقدامات سیاسی و رسانه‌ای است که به طور خاص در ماه‌های اخیر ابعاد جدی‌تری را به خود گرفته است.هیچ بعید نیست که به تدریج جریانی در عرصه بین‌المللی با مدیریت کشورهای غربی و متحدان منطقه‌ای آن‌ها در پیش گرفته شود و حذف ایران از مجامعی نظیر کنفرانس امنیتی مونیخ به امری نرمالیزه (عادی سازی شده) تبدیل شود که البته با توجه به جو گسترده بین المللی کنونی، از اقبال افکار عمومیِ مخصوصاً غربی نیز برخوردار است. موضوعی که حقیقتاً کنشگری فعال ایران در ابعاد مختلف دیپلماتیک و رسانه‌ای جهت خنثی سازی این طرح و نقشه را می‌طلبد و در غیر اینصورت، می‌تواند برای ایران کاملاً هزینه‌زا باشد.
۲. وارد کردن کارزار فشار حداکثری علیه ایران به مرحله‌ای جدید
دومین پیام اختصاص دادن کرسی ایران در کنفرانس امنیتی مونیخ این است که باید این اقدام را به مثابه حلقه‌ای از زنجیره سلسله‌ای از اقدامات و دستورکارهای ضدایرانی جهان غرب علیه ایران دانست که هدف نهایی همه آن‌ها منزوی سازی شدید ایران در عرصه بین المللی و در نهایت تحمیل هزینه‌های مختلف به این کشور است. در واقع، باید کارزار فشار حداکثری دولت ترامپ علیه ایران را یک طرحواره کلان دولت آمریکا علیه ایران تصور کنیم که در دوره بایدن نیز به نحوی متفاوت دنبال شده و با توجه به تحولات اخیر در کشور و همچنین تشدید خصومت اروپایی‌ها علیه ایران در پی جنگ اوکراین (و طرح ادعاهای مختلف در مورد دخالت ایران در جنگ اوکراین) ابعاد تازه‌ای به خود گرفته است و اکنون با کنار گذاشتن ایران از مجامعی نظیر کنفرانس امنیتی مونیخ که توجهات بین المللی زیادی را به خود جلب می‌کند، عملاً مرحله‌ای تازه از کارزار فشار حداکثری علیه ایران به حساب می‌آید. البته اینطور به نظر می‌رسد که این پازل هنوز تکه‌های دیگری نیز در آینده داشته باشد (همانطور که در گذشته نیز با حذف ایران از کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد همراه بود است).
تکه‌هایی که هرکدام با قرار گرفتن در جای خود، حامل تحمیل هزینه‌های سنگین به کشور خواهند بود. از این منظر، حداقل این نکته به وضوح روشن شده که دشمنی جهان غرب با ایران، نه یک دشمنی پراکنده و غیرمنسجم، بلکه کاملاً دقیق و مبتنی بر طرح و نقشه‌های عینی و مرتبط است. در واقع، در طرحواره کلان خصومت جهان غرب و متحدان منطقه‌ای آن علیه ایران در حوزه‌ها و مراحل مختلف و البته تقسیم کارهای مشخصی تعریف شده که جهان غرب گام به گام در حال عملیاتی کردن ابعاد مختلف آن است و گذر از هر مرحله را حامل وارد آوردن ضربات سنگین به ایران ارزیابی می‌کند. مساله‌ای که در نهایت می‌تواند حجم قابل توجهی از بنیان‌های قدرت ایران را کاهش دهد و در عرصه بین المللی هزینه‌زایی‌های خاص و گسترده‌ای را به همراه داشته باشد.
۳. تصویرسازی از نظام سیاسی ایران به عنوان یک «دگرِ» ناموجه هویتی
در نهایت باید گفت که حذف ایران از کنفرانس امنیتی مونیخ و دادن این فرصت به جریان اپوزیسیون، پیامی روشن دال بر این مساله را با خود همراه دارد که اساساً نظام سیاسی ایران از منظر جهان غرب، یک دگرِ هویتی غیرقابل پذیرش به حساب می‌آید و غرب اقبال خود به جریان اپوزیسیون که همراهیِ بیشتر با اصول و هنجارهای آن دارد را به نحوی عیان‌تر نشان می‌دهد.

 

ادامه از صفحه یک
 که قرار است برای کمک و حمایت نئونازی‌ها، به منطقه دونباس در شرق اوکراین فرستاده شوند، تبدیل شده است. همچنین ابان ماه امسال برخی منابع مخالفان سوری فاش کردند که گروهی از عناصر تروریستی و شبه نظامیان نزدیک به ترکیه از استان ادلب سوریه برای نبرد با روسیه به اوکراین اعزام شده‌اند. حتی در همین روزهای اخیر نیز سرویس اطلاعات خارجی روسیه با صدور بیانیه‌ای اعلام کرده بودند که ارتش آمریکا به دنبال جذب رزمندگان جهادی برای انجام حملات تروریستی در خاک روسیه و کشورهای مستقل مشترک‌المنافع است. درواقع ایالات متحده قصد دارد با اعزام تروریست به روسیه و کشورهای مشترک‌المنافع مقامات این کشورها را مورد هدف قرار دهد. در این راستا ترکیه نیز کشوری ایده آل برای ایجاد گذرگاه‌هایی امن در راستای انتقال تروریستها به بولونیا و سپس اوکراین مورد توجه قرار می‌گیرد. می‌توان گروه‌های تروریستی مورد حمایت ترکیه در شمال سوریه را گروه‌های اجاره‌ای نامید که هر کجا مشتری باشد، روانه آنجا خواهند شد. این گروه‌ها در عین حال بین ترکیه و آمریکا دست به دست می‌شوند، ترکیه‌ای که در این رؤیا به سر می‌برد که بتواند در نقشه جدید سیاسی که در جریان حوادث اوکراین شکل می‌گیرد، از موقعیتی برخوردار شود و آمریکایی که به دنبال توسعه استکبار سیاسی و امنیتی خود است.
 بهره گیری از تروریستها؛ سیاست ثابت واشنگتن
در وهله اول این گونه به نظر می‌رسد که آمریکا، ترکیه و کشورهای غربی از رهگذر انتقال عناصر تروریستی از نقاط مختلف جهان به اوکراین به دنبال کمک به این کشور در نبرد با روسیه هستند. این درحالی است که طبق شواهد و قرائن موجود، حمایت از دولت اوکراین دغدغه اصلی آمریکا و غرب محسوب نمی‌شود و کشورهای غربی به دنبال ایجاد فضایی مشابه سوریه در اوکراین هستند. آمریکا و غرب مدتهاست به دولت اوکراین وعده عضویت آن در سازمان ناتو را داده‌اند با این حال، علیرغم آغاز عملیات نظامی روسیه در اوکراین، چنین وعده‌ای محقق نشده است. همین مسأله خود نشان از آن دارد که آمریکایی‌ها و غربی‌ها در حمایت از دولت اوکراین جدی نیستند. در همین حال، عضویت در اتحادیه اروپا نیز یکی دیگر از وعده‌هایی است که از مدت‌ها پیش به دولت اوکراین داده شده است با این حال، این وعده نیز تاکنون رنگ واقعیت به خود نگرفته است. ایجاد منطقه پرواز ممنوع در اوکراین نیز از جمله دیگر خواسته‌ها و مطالبات دولت اوکراین از متحدان آمریکایی و غربی خود بود که واشنگتن و هم‌پیمانانش به این مطالبه کی یف نیز وقعی ننهادند و به راحتی از کنار آن گذشتند. از همین روی، این نتیجه حاصل می‌شود که اصلی‌ترین هدف آمریکایی و غربی‌ها از اعزام تروریست‌های خارجی به اوکراین نه کمک به دولت این کشور که بهره برداری از بستر ایجاد شده در آنجا برای احیای پروژه تروریسم است. در واقع، ایالات متحده در حال حاضر اوکراین را بستر مناسبی برای بازپروری عناصر تروریستی تکفیری از نقاط مختلف جهان یافته است و استفاده از تروریست‌ها و مزدوران خارجی به سیاست ثابت واشنگتن در دکترین سیاست خارجی این کشور تبدیل شده است.
تغییر استراتژی داعش و حضور در اروپا
 داعش، ارتش جاهلی بدوی غرب که می‌خواست از غرب وارد منطقه شود در همان نقطه اول یعنی سوریه زمینگیر شد. ان‌ها در ماجرای سوریه برای رسیدن به هدفشان ناکام ماندند و حالا برای دستیابی به آن هدف ارتششان را تغییر داده‌اند. گفتنی است داعش در حالی نیروهای خود را برای جنگ به اوکراین فرستاده است که مبارزه با اسرائیل را به بهانه لزوم مقابله با سایر گروه‌ها و مذاهب اسلامی جزء اولویت‌های خود نمی‌داند؛ اما به دستور اربابان خود حاضر است اولویت‌های خود را کنار گذاشته و در جنگ اوکراین وارد شود. البته نباید از این نکته غافل بود که مهم‌ترین پیامد حضور داعش در اوکراین خطر داعش اروپایی در شرق اروپا است. در صورت وقوع چنین اتفاقی، شورشی که در خاورمیانه وجود داشت به سراسر اروپا گسترش خواهد یافت و به این ترتیب تروریسم از خاورمیانه به شرق اروپا کوچ خواهد کرد و چه بسا تشکیل دولت اسلامی را این بار در شرق اروپا شاهد باشیم.